Blogs
Vos en Vlinders
Hoe kom ik in mijn beweging?
Daar sta ik dan. Boven op de berg. Met twee koffers in mijn handen, kijk ik naar het huis waar ik de komende tijd alleen zal wonen. Het is nog maar kort geleden dat ik besloot dit te doen. In de transitie tussen twee banen en zonder mijn moeder die een half jaar eerder is overleden. Nu sta ik op de plek waar ik zo vaak met haar en mijn oma ben geweest. Voor het eerst helemaal alleen op deze plek. Ik vind het spannend om te doen. Ik ben zo gewend dat mijn moeder hier ook is. Het was makkelijk om mijn dag door haar te laten bepalen. Wat zal ik zal aantreffen als ik op mijzelf word teruggeworpen?
Ik adem diep in, doe de sleutel in het slot en draai de deur open. Mijn ene voet stapt naar binnen en dan volgt de rest van mijn lichaam de beweging en stap ik over de drempel. Ik sta even stil en neem de ruimte in mij op. De vertrouwde geur van vroeger komt mij tegemoet en de hoorbare stilte raakt mijn oren. Even sta ik zonder te bewegen. Ik zie de deuren in de hal die naar verschillende ruimtes leiden: de keuken, de eetkamer, de woonkamer. De trap naar boven staat en het vloerkleed ligt in de gang. Het is alsof mijn oma mij begroet en welkom heet. Een warme rilling gaat door mijn lijf. Ik trek de hendel van de deur naar mij toe en de deur valt zachtjes in het slot. Ik zet mijn spullen neer en dan maak ik een rondje door het huis en bepaal welke kamer de komende maand mijn slaapkamer is. Als ik ’s avonds in mijn bed lig en na het lezen het licht uit doe, is het pikkedonker in de kamer. Mijn ogen moeten wennen aan het donker en ik ben een beetje bang. Als ik ga slapen, slaap ik onrustig. Ik doorzweet de eerste nacht en de tweede maar na de derde nacht wordt het rustiger. Ik slaap dieper en elke ochtend komt er tot mijn opluchting een nieuw plan voor de dag. Ik heb niet geweten wat voor een opluchting dat is!
Uiteindelijk blijf ik 4 weken alleen in het huis. Hoewel ik iedere dag contact heb met het thuisfront in Nederland, ben ik ook echt op mijzelf aangewezen. Het is geruststellend dat ik telkens weer mijn beweging voel. Steeds opnieuw dient een actie zich aan in de vorm van een plan voor de dag of de week. Tussen mijn beweging en de volgende is er een tussengebied. In deze ruimte van (nog) niet weten leer ik wachten totdat er een nieuwe impuls mij toevalt. Het maakt mij rustig dat ik hier op terug kan vallen. Het is fijn om dit te ervaren. Een zin van Bram Vermeulen komt in mijn gedachten: “Het was boven op de berg dat ik begreep: je bent nooit alleen als je samen met jezelf bent”.
Ik adem diep in, doe de sleutel in het slot en draai de deur open. Mijn ene voet stapt naar binnen en dan volgt de rest van mijn lichaam de beweging en stap ik over de drempel. Ik sta even stil en neem de ruimte in mij op. De vertrouwde geur van vroeger komt mij tegemoet en de hoorbare stilte raakt mijn oren. Even sta ik zonder te bewegen. Ik zie de deuren in de hal die naar verschillende ruimtes leiden: de keuken, de eetkamer, de woonkamer. De trap naar boven staat en het vloerkleed ligt in de gang. Het is alsof mijn oma mij begroet en welkom heet. Een warme rilling gaat door mijn lijf. Ik trek de hendel van de deur naar mij toe en de deur valt zachtjes in het slot. Ik zet mijn spullen neer en dan maak ik een rondje door het huis en bepaal welke kamer de komende maand mijn slaapkamer is. Als ik ’s avonds in mijn bed lig en na het lezen het licht uit doe, is het pikkedonker in de kamer. Mijn ogen moeten wennen aan het donker en ik ben een beetje bang. Als ik ga slapen, slaap ik onrustig. Ik doorzweet de eerste nacht en de tweede maar na de derde nacht wordt het rustiger. Ik slaap dieper en elke ochtend komt er tot mijn opluchting een nieuw plan voor de dag. Ik heb niet geweten wat voor een opluchting dat is!
Uiteindelijk blijf ik 4 weken alleen in het huis. Hoewel ik iedere dag contact heb met het thuisfront in Nederland, ben ik ook echt op mijzelf aangewezen. Het is geruststellend dat ik telkens weer mijn beweging voel. Steeds opnieuw dient een actie zich aan in de vorm van een plan voor de dag of de week. Tussen mijn beweging en de volgende is er een tussengebied. In deze ruimte van (nog) niet weten leer ik wachten totdat er een nieuwe impuls mij toevalt. Het maakt mij rustig dat ik hier op terug kan vallen. Het is fijn om dit te ervaren. Een zin van Bram Vermeulen komt in mijn gedachten: “Het was boven op de berg dat ik begreep: je bent nooit alleen als je samen met jezelf bent”.
