Jouw verlangen als intern kompas

'Een opleiding lichaamsgerichte therapie? Jij?’

Mijn moeder schudt haar hoofd.

‘Nee, dat moet je niet doen, dat is veel te zwaar voor je.’

We zitten in de woonkamer aan de eettafel. De zon schijnt zachtjes door de vitrage naar binnen en haar handen rusten op de tafel. Mijn blikveld gaan naar haar handen, omdat ze zo vertrouwd zijn. Mijn handen lijken op die van haar. Van binnen voel ik teleurstelling. Ik ben net een paar maanden geleden met lichaamsgerichte therapie begonnen en het heeft mij al veel verlichting gebracht. Er komt ruimte voor mijn gevoelens. Gevoelens waar in ons gezin nooit zo veel aandacht voor is geweest en die al zo lang in mijn lijf zijn opgepot. De reactie van mijn moeder verrast mij niet. Ik ben opgegroeid in een gezin waar de signalen van het lichaam minder aandacht kregen. Wat mij wel verrast en mijn hart doet bonzen, is dat ik mij krachtig voel. Ik ga doorzetten. Ik blijf even stil en verzamel moed. Mijn hart klopt in mijn keel.

‘Het zal misschien af en toe best pittig zijn.’

Ik adem diep uit en dan komt mijn adem vanzelf.

‘Maar ik voel dat dit goed voor mij is en dat ik dit ga doen’ zeg ik tegen haar.

‘Jij mag kiezen of je er over wilt weten of niet. Dit is mijn leven en ik ga dit doen.’

Van binnen ik tril ik, zo spannend vind ik het. Ik wacht in deze spanning op haar reactie.

‘Dan wil ik er graag over horen’, hoor ik haar zeggen.

Mijn lijf ontspant en ik weet ook dat ik haar niet alles zal vertellen.

Ergens in mijn leven, waarschijnlijk toen ik nog heel jong was, ben ik gaan varen op wat anderen tegen mij zeiden. Mijn kompas bevond zich extern. De invloed van mijn ouders was groot en ik vroeg hen om raad of ik kreeg ongevraagd advies. Toen ik op kamers ging, wilde ik dat heel graag en tegelijkertijd voelde ik mij kwetsbaar en onzeker.

Jij en ik hebben allemaal te maken met de wetten van ons familiesysteem. Je leert regels die je houvast geven en waar jij je mee identificeert. Het voelt heel vertrouwd. Het kan echter ook gaan aanvoelen als een te strakke jas waarin jouw bewegingsvrijheid wordt beperkt. Dan is het goed om je te realiseren dat alles is aangeleerd.

Om vorm te geven aan jouw eigen leven is je verlangen een belangrijke richtingaanwijzer. Net zoals jouw gevoelens belangrijke raadgevers zijn. Als jij je volle potentie wilt leven, zal dit gepaard gaan met ongemak of schuld. Het is onontkoombaar dat je bewegingen zult maken die wel bij jou passen en niet persé bij de groep waarin je geboren bent. Als je dan naar buiten komt met je verlangen roept dit bij jezelf angst op en ook de ander kan ervan schrikken.

Een aantal jaren geleden werd mijn moeder ernstig ziek en het was duidelijk dat zij over niet al te lange tijd zou komen te overlijden. Zittend aan de ontbijttafel, met een zacht gekookt eitje en een glas verse jus, keken wij samen terug op ons leven.

Onverwacht zei mijn moeder:

“Weet je dat ik het knap van je vond dat je de moed hebt gehad om door te zetten met je opleiding. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht.”

In de openheid van toen vroeg ik haar

‘Waarom heb je mij dan afgeraden om de opleiding te volgen?’

‘Lieve schat, ik was zo bang dat je mij verwijten zou maken. Dat je zou komen met alles wat ik niet goed heb gedaan in de opvoeding’.

Zij was bang en het ging eigenlijk niet over mij.

In de dagelijkse praktijk gebruiken wij voor ons interne kompas vaak het woord autonomie. Een eenvoudige definitie van autonomie is het vermogen om waar te kunnen nemen wat er van binnen in jou leeft in het hier en nu en het vermogen om dit in contact met een ander persoon naar buiten te brengen. Dat je onder woorden brengt wat je wilt of nodig hebt. Het naar buiten brengen gaat onvermijdelijk gepaard met een existentiële angst dat de ander jou zal afwijzen voor jouw verlangen. Dan is het goed om je te realiseren dat jouw verlangen ook spanning of angst bij de ander kan oproepen. De angst om te verliezen. Jij en ik hebben een diepe imprint dat we afhankelijk zijn van anderen voor de invulling van onze behoeften, zoals dat aan het begin van ons leven ook echt was. Vaak blijf je geneigd de vervulling van jouw behoeften uit te besteden aan een ander. Als je écht wilt groeien in autonomie vraagt dit van jou om je diepste verlangens uit te spreken, hoe spannend dat ook is. Het uitspreken ervan is belangrijker dan het antwoord dat je krijgt. Jouw verlangen als intern kompas.

Ik heb het gevoel dat het leven steeds complexer wordt. Het is een levenslange opdracht voor mij om te vertrouwen op mijn interne kompas. Ik vind het fijn om contact te maken met mijn ademhaling. Mijn adem helpt mij om terug te komen bij de volheid van mijn lijf en alles wat ik daarmee waarneem. Van daar uit krijg ik dan contact met mijn interne kompas. Hoe je contact maakt met je interne kompas is heel persoonlijk. Wat is jouw manier? Ik zou het leuk vinden om hierover van je te horen.