Mijn dans

De muziek begint. De eerste noten van Peer Gynt klinken en mijn ogen vullen zich onmiddellijk met tranen. Ik zit in de concertzaal van het Concertgebouw in Amsterdam en ben blij dat dit bekende muziekstuk van Edvard Grieg in het programma van vandaag is opgenomen. Ik kijk hoe de dirigent het orkest tot prachtig samenspel brengt. Het straalt zachtheid en vreugde uit. Terwijl ik naar de geluiden luister, deint mijn lichaam lichtjes mee met de muziek. Nu rollen de tranen over mijn wangen. Ik laat ze lopen in het gedimde licht en heet hen welkom. Ik moet me enigszins inhouden om stil te kunnen zitten. Mijn handen en voeten bewegen zachtjes in het ritme.

Ik sluit mijn ogen en het is alsof ik terug ben in mijn ouderlijk huis. Ik zit op de bruine lummelbank in de woonkamer. Het is zondagochtend en mijn vader staat met uitzicht op de tuin en dirigeert met grote toewijding de muziek. Voor hem in de verte, achter in de tuin, zie ik de hoge berken bewegen in de wind. Even is er alleen de muziek en wij: mijn vader en ik. De relatief grote verschillen in de muziek worden feilloos meegenomen in de bewegingen van mijn vader en ik geniet van het moment. Het is lang geleden en toch staat het in mijn geheugen gegrift. De herinnering aan het 8-jarige meisje in mij ontwaakt. Ik luister samen met mijn vader naar een van zijn favoriete stukken. De muziek voert mij mee en mijn lichaam ontspant op deze bekende melodie. Even ben ik weer heel dichtbij mijn vader. Dan eindigt de muziek en voelt het applaus als een bevrijding. Ik open mijn ogen en ben terug in het hier en nu, in de concertzaal.

Als ik later thuis ben, alleen in de studeerkamer, zet ik de muziek weer aan en komt mijn lichaam in beweging. Ik dans op de muziek en geef expressie aan wat ik voel. Nu doe ik het met overgave en houd me niet in. Opnieuw sluit ik mijn ogen en ik ervaar de ruimte om mij heen. Hier ben ik in contact met mijn individualiteit. Het roept bij mij een andere herinnering op: de balletles van Madame Bussaud in Den Haag.

De muziek als iets van mijn vader en mij samen. En ook het verschil: het dirigeren van mijn vader en het dansen van mij. Het bestaat naast elkaar.

De afgelopen weken was ik bezig met de voorbereiding van mijn eerste open inschrijving van de training ‘Communiceren met impact’. In de welkomstboodschap van mijn blended learning programma spreek ik over ‘Ken u zelf’. Het motto dat de filosoof Socrates in de westerse filosofie introduceerde en dat ik bij al mijn trainingen als een van de uitgangspunten hanteer. Mijn visie is dat als je jezelf kent, je onderscheid kunt maken tussen zielsbewegingen die werkelijk bij je passen en aanpassings- en overlevingsstrategieën die je hebt ingezet om te overleven. Deze laatsten zijn wellicht niet meer zo nodig en de eersten misschien wat onbekend.

Volgende week start van de training Communiceren met Impact de eerste module met 12 deelnemers. Mijn dansschoenen staan al klaar. Laat de muziek maar beginnen.