Vader's wil is weg?

Op een zondagmiddag loop ik over straat in een dorp ergens in Nederland. Een oorspronkelijk dorp met rustige straten en een witte ophaalbrug. Mijn voeten ervaren de oneffenheid van de rode klinkers waar ik overheen loop. Er is een voorzichtig zonnetje en het is nog koud. Mijn adem laat een wolkje achter als ik uitblaas. Ongeveer 30 meter voor mij loopt een meisje van een jaar of 10 en zij loopt daar alleen. Zij heeft een stevige pas. Er zit iets positiefs en doelgerichts in haar tred. Het ziet er uit dat zij ergens naar toe gaat waar zij zin in heeft. Dan valt mijn blik op haar rechterhand. Ter hoogte van haar heup heeft zij een schriftje in deze hand. Het wekt mijn nieuwsgierigheid en ik vraag mij af wat daar in staat.

Ik vervolg mijn weg rechtdoor en het meisje slaat linksaf het bruggetje over. Precies terwijl zij dat doet, komen er van rechts een jongen en zijn vader aangelopen. Het lijkt alsof zij een beetje stoeien met elkaar. Zij duwen en trekken alsof zij samen spelen. De vader heeft eenzelfde schriftje in zijn hand als het meisje. Ik herken het aan de blauwe kaft. Onze wegen kruizen elkaar. Het meisje loopt inmiddels al verderop in het straatje aan de brug en verdwijnt uit zicht. De jongen en zijn vader lopen inmiddels op de brug en ik loop rechtdoor het voetpad op.

Ik kijk de jongen en zijn vader na en dan zie ik het, zoals je ineens een inzicht krijgt. Doordat mijn perspectief verandert, kan ik zien dat zij niet aan het stoeien zijn. Zij zijn aan het vechten. Weliswaar in stilte, maar er wordt een gevecht geleverd. Nu zie ik hoe de jongen tegenstribbelt. De vader duwt de zoon voort en de jongen geeft fysiek weerstand door terug te duwen. Er wordt geen woord gewisseld en beide heren houden hun lippen stijf op elkaar en het is duidelijk: de jongen wil niet. Zijn lijf zegt nee. Hij is onderweg naar iets en wil daar niet naar toe. Ik kan zien hoe de jongen zijn spieren aanspant en dan zie ik ook de onmogelijkheid van deze scene. De vader is twee keer zo groot als de jongen. Deze jongen zal naar de bijeenkomst verder op in het dorp gaan of hij wil of niet. Hij heeft in deze situatie geen schijn van kans. Wat de jongen wil doet hier niet toe. De sterkste wint. Waar zijn vaders wil is, is vandaag de weg.

Naarmate je ouder wordt, kan je over een langere tijd terug kijken. Dat biedt de mogelijkheid situaties in een ander perspectief te zien. Wat mij telkens opnieuw verrast, is hoe ik er zelf voor zorg dat situaties zich herhalen. Hoe oude situaties zich hebben omgezet tot overtuigingen. Overtuigingen als een bril waardoor ik naar de wereld kijk. Tot op de dag van vandaag zit er in mijn lijf iets opgeslagen van ‘het heeft geen zin om iets te willen, want dat doet er niet toe”. Bij mij thuis was vroeger een gevleugelde uitspraak als een van ons (mijn broers, zus of ik) iets niet wilde: ‘je hebt niets te willen’. Voorbeelden zoals toch die lepel levertraan, niet logeren bijeen vriendinnetje omdat oma kwam, niet naar de school mogen die ik had uitgezocht. Als ik daar aan terug denk, ging het eigenlijk heel vaak over mijn vader’s wil. En dat kan misschien ook niet anders in de opvoeding. Ik onderken steeds meer dat dit grote invloed op mij heeft gehad. Zo is mijn verlangen om arts te worden door mijn vader in de kiem gesmoord. Lang heb ik gedacht dat dit te maken had met dat ik het niet zou kunnen. Toen mijn moeder mij een paar jaar geleden het perspectief van mijn ouders gaf op dit thema, voelde ik een enorme opluchting. Het bleek dat hun interveniëren niets te maken heeft gehad met mij. De waarheid in al zijn facetten gaf mij verrassend veel ruimte. Ook wel indringend omdat dit eigenlijk onnodig zo’n grote invloed heeft gehad op mijn zelfbeeld. Soms loopt mijn vaders wil ineens weer met mij mee, ook al is hij al jaren geleden overleden. Vorige week had ik een intake bij een klant en ik vergat mijn voorwaarden te stellen waaronder het gesprek kon plaats vinden. De omstandigheden waren zodanig gejaagd dat ik mijn eigen koers verloor. Ik ben weer een leermoment rijker.

Zo af en toe heb ik andere mensen nodig om mij te spiegelen en weer te voelen dat ik altijd een keuze heb om ja of nee te zeggen. Dat mijn vaders wil inmiddels weg is. Dat mijn wil er toe doet. Hoe kan ik vorm geven aan mijn verlangen door de voorwaarden te scheppen waarin ik tot mijn recht kom? Dan zijn zij mijn spiegel waar ik in kijk, om even te toetsen waar ik nu sta.

Wil jij ook een ander perspectief krijgen op jouw situatie of anders leren kijken? Individueel of als team? Kijk dan eens bij mijn aanbod voor de mogelijkheden.